in Փիլիսոփայական

Ուրեմն ինչ եմ ջոգել, որ էս պարահրապարակները իրենց միստերիալ նշանակությունը կարցրել են, դրանք դառել են ուղակի ժամանացի վայր, չես կարա նորմալ «թռնել», որովհետև մարդիկ դրած նայում են , թե ով ոնց ա պարում, ու դա կոնկրետ իմ ուղեղի վրա ազդում ա, ասենք պահի տակ գլուխդ թեքում ես, ու տեսնում ես որ մեկը պլշած նայում ա քեզ։ Դա ավելի շատ ուժ ա պահանջում ինքնակենտրոնանալու ու «կտրվելու» համար, ու նույնիսկ նորմալ խմածությունն էլ չի օգնում։ Ու իրականում նույնիսկ նա, ով ցույց ա տալիս, որ ինքը կարգին «տժժում» ա, էլի կեղծում ա իրականությունը, խաղում ա ,  ինքն իրեն կոնտրոլի տակ պահելով, «չափը» իմանալով։  Շամանիզմից ծնված այս միստերիան դառնում ա պասիվ զբաղմունք , տենց կիսատ պռատ ու թեթևակի, նենց ձեռի հետ միջոցառում, խմենք, գոռանք, մի քիչ մեզ ցույց տանք , մի քիչ պարենք, մի քիչ «կտրվենք էս անիմաստ կյանքից» , բայց կարևորը մի քիչ, տենց մի ծպլ ․․․ Ու հա ․ ես էլ եմ հավատում էն Աստծուն, ով պարել ա սիրում ։) Ու մեկ էլ, թքեմ ձեր կեղծավոր կիսատպռատ  նամուսին  ․․․

Տենց , ու միակ լրիվ ազատ, կենտրոնացած լինելու ու կտրվելու վայրը մնում ա տատամին, որովհետև չես կարող ուշքդ տալ դիտորդներին, մռթիդ կուտես ։)  Մնում եք դու և հակառակորդտ։

Ցավը , ցասումը, քրտինքը ․․․

il_340x270.582801026_i7e2

Դբա Լավը ապոներ ջան  😉