Մի անգամ , դեռ շատ շուտ էր, երբ կնիկս դեռ կնիկս չէր, այլ ընկերուհիս, ու շատ հոգնել էինք ամեն ինչից ու ձանձրացել բոլոր ստանդարտ սիրային խաղերից, ու մի գրքում կարդացել էինք, որ ճապոնացիները միջնադարում պալատական մի խաղ ունեին, որոշեցինք խաղալ այդ խաղը։ Խաղի իմաստը հետևյալումն էր, մի հոգի ասում է հոքուի կամ թանքաի մի տող , իսկ մյուսը շարունակում է ավելացնելով ևս մի տող, ու հետո սկսողը դաբիվատ է անում վերջնահարվածն է հասցնում։ Խաղը ունեցել է  մրցակցային բնույթ, ամենաթույն տողը ասողը հաղթող էր ճանաչվում։ Այսօր գտա պատռված թերթ մեր գրածներով։

Ահա

Сегодня тоже,
Не выпили чай у Клары,
Зато стирка завершена !!!

***

Фиалки цветут в волосах твоих нежных,
А рядом акации цвет,
Как к лицу тебе эта весна.

***
Водя карандашом по бумаге,
Вспоминала аромат твоих рук,
Мурзик обезьяну! Какой кошмар!
Нюхает.

***
С тоскою лежу на кровати,
И сверчок под полной луной,
Беседует с моей сестрой.

***

Рисуются медленно стихи,
И подушек не надо,
Ведь всегда есть грудь и плече.
(но всеже пойди принеси)

***

Пчела укусила мне руку,
А потом приснилась тебе,
Прощенья просить прилетела.

***

За полночь опять,
И опять остался без ключей
А может останешся здесь ?!

***

լավ ու վատ չէմ արել, էնա ինչ կա