Անուշավանենց տանը տաք-տաք քնեցինք, ու առավոտյան ճանապարհը իմանալով ու նրանց ցտեսություն ասելով շարունակեցինք մեր ճանապարհը …
Ճանապարհին հանդիպեցին եղնիկներ… Հա, հա ճիտ եք հասկացել, եղնիկներ (դեռ կան Հայաստանում)
Եվս մի քանի սար ու ձոր, բարձրացանք ու իջանք …
Վերջապես հասանք Հաղարծին, այն հիմա այսպիսի տեսք ունի, իրանց հոբարեն ռեմոնտ են անում …
Մի երկու խաչքար, ու մենախուց …
Ու ճանապարհ …
եղնիկները լավ էլ ստացվել են, ասում էիր զումս չի հերիքում, յեսիմ ինչ :-))))
դե Արա ջան, մեղավոր եմ 😀 , ինձ թվում էր չի հերիքի
շատ լավն էր…. հեչ չէի պատկերացնի, որ եղնիկ կարելի ա տեսնել մեր անտառներում:
Մենք էլ չէինք պատկերացնի, բայց դե …
Երկու անգամ են հանդիպել, երկրորդ անգամ ավելի մոտիկ էին, բայց դե հեչ հարմար չէր նկարելը, վատ տեղարով էինք անցնում, ապարատները պահել էինք …
հա, երկորդ անգամը մոռացել էի…իրոք որ
Սիրուն նկարներ են 🙂 մանավանդ եղնիկներն ազատության մեջ…