Ըստ իրանական հին ավանդության, գոյություն ունեն հեքիաթային այնպիսի թռչուններ, որոնք այնքան շատ են սիրում բարձրությունը և իրենց վերերկնային ոլորտները, որ երբեք չէն իջնում հողի վրա: Եվ նույնիսկ նրանց ածած ձվերը չէն հասնում գետնին: Ճուտը դուրս է գալիս ձվից ընկնելու ճանապարհին, օդում: Եվ զգալով, որ ընկնում է, սկսում է վերև թռչէլ, այնտեղ, ուր նրան տանում է իր բնազդը:
Աղբյուր «Ռամակրիշնայի ավետիսը (The Gospel of Sri Ramakrishna 1942.)»
դզեց 🙂
🙂
ուխ~~