Մի հետաքրքիր դիտարկում ունեմ: Տղես երբ ուզում է մի բան, կամ էլ ինչ որ մի բանից նեղվում է սկսում է ասել «մամա», ու կապ չունի որ մաման այդ պահին ընդանհրապես մոտակայքում չի: Այդ «մամա»-ն ասում է ոչ սովորական ինտոնացիայով:  Ուղակի նա սովորել է, որ երբ ասում է «մամա», բացվում են դռները, հայտնվում են ուտելիքները, բարձր դարակներից իջնում են նրան հետաքրքիր առարկաները … Ու «մամա»-ն դառնում է հմայախոսք, կամ էլ մանթրաի նման մի բան, որով նա ցանկանում է ազդել շրջակա աշխարհի վրա: Կամ աղոթք, որը արտահայտման ձևը աստվածության անունը կրկնելն է:
Ու այստեղ պատկերավոր երևում է, որ մարդկությունը իր մանկության շրջանում մայրապաշտ է եղել …

Как мать и земная женщина, Великая Мать является чистым и простым «престолом», и, что характерно, материнские качества женщины заключаются не только в ее матке, но и в ее широких бедрах, когда она сидит, а также в ладони, на которой, словно возведенный на престол, сидит новорожденный ребенок. Быть взятым в ее ладонь, как и быть принятым к груди, символически выражает усыновление Женским как ребенка, так и мужчины. Не случайно величайшую Богиню-Мать в ранних культах звали Исидой, «местом», «престолом», символ которого она несет на голове; и царь, который «завладевает» землей, Богиней-Матерью, делает это, садясь на нее в буквальном смысле слова.

ՀԳ: Փաստորեն խորանի սիմվոլիզմը դա երկակի գահ է, մեկը հենց խորանն է, որպես գահ, իսկ մյուսը Աստվածածինն է, նա նույնպես գահի սիմվոլ է …