Ուրեմն ինչ եմ ջոգել, որ էս պարահրապարակները իրենց միստերիալ նշանակությունը կարցրել են, դրանք դառել են ուղակի ժամանացի վայր, չես կարա նորմալ «թռնել», որովհետև մարդիկ դրած նայում են , թե ով ոնց ա պարում, ու դա կոնկրետ իմ ուղեղի վրա ազդում ա, ասենք պահի տակ գլուխդ թեքում ես, ու տեսնում ես որ մեկը պլշած նայում ա քեզ։ Դա ավելի շատ ուժ ա պահանջում ինքնակենտրոնանալու ու «կտրվելու» համար, ու նույնիսկ նորմալ խմածությունն էլ չի օգնում։ Ու իրականում նույնիսկ նա, ով ցույց ա տալիս, որ ինքը կարգին «տժժում» ա, էլի կեղծում ա իրականությունը, խաղում ա , ինքն իրեն կոնտրոլի տակ պահելով, «չափը» իմանալով։ Շամանիզմից ծնված այս միստերիան դառնում ա պասիվ զբաղմունք , տենց կիսատ պռատ ու թեթևակի, նենց ձեռի հետ միջոցառում, խմենք, գոռանք, մի քիչ մեզ ցույց տանք , մի քիչ պարենք, մի քիչ «կտրվենք էս անիմաստ կյանքից» , բայց կարևորը մի քիչ, տենց մի ծպլ ․․․ Ու հա ․ ես էլ եմ հավատում էն Աստծուն, ով պարել ա սիրում ։) Ու մեկ էլ, թքեմ ձեր կեղծավոր կիսատպռատ նամուսին ․․․
Տենց , ու միակ լրիվ ազատ, կենտրոնացած լինելու ու կտրվելու վայրը մնում ա տատամին, որովհետև չես կարող ուշքդ տալ դիտորդներին, մռթիդ կուտես ։) Մնում եք դու և հակառակորդտ։
Ցավը , ցասումը, քրտինքը ․․․
Դբա Լավը ապոներ ջան 😉