Ուզում էի սիրտս հանեմՏամ ձեզ, որ մթում չկորչեք,Լույս տա` չփտեք:Ուզում էի աչքս հանեմ,Դնեմ ձեր հոգուԱնջուր դաշտերում,Որ մի օր հանկարծ Ձնծաղիկ ծնվի,Ի՜մ աչքը տեսնի:Իսկ դուք հիմարնե՜ր,Փափկամարմիններ,Կպել եք ձեր զզվելի մարմիններովՔիթ

Բազում լեռներ եմ ես տեսել իմ կարճ կյանքում,Ամեն մի լեռ դաս է տվել հոգուս թաքուն,Բայց միտքս փակ չի հասկացելՊատմությունները բարձրունքների,Գիտելիքներն այնտեղ ապրող Աստվածների,Զորությունները Ոգիների,Օդում պահվա

Դուրս եկա փողոց,Ձյուն էր գալիս,Նրա գեղեցկությունն ինձ էր սպասում:Ներս մտա, ետ նայեցի, գնաց:

Ճանկռում ես ինձ քո մազերով,Վիզս այրում խորամանկ քո համբույրով:երեկոյան բաժանվեցինք,գիշերն անցավ, անցա՜վ,Ցերեկը` մութ:Թափառում եմ անիմաստ`Սպասելով երեկոյան լուսաբացին,Որ գամ սառածՔեզ մոտ կրկին,Ինձ տաքացնես,Ճանկռես, այրես,Ճանապարհես,

Խմի՜ր դու սուրբ գինինԱստծո ուրախության,Խմի՜ր այնքան, որ քեզ Չճանաչես էլ հավիտյան,Խմի՜ր այնքան, որ ծարավՀող-հոգիդ հագենա,Որ դու հեռանասՈւ Նա՜ տեղդ գա:

Հոգուս խորքերումՄի ծով կար հանգչող,Ու սիրտ պատռոտված,Ծվեն-ծվեն արված:Արքայություն բռնաբարված,Ու քամի խաշված…Հոգուս խորքերիԾովի հատակիՄի փափկամարմնիԽխունջի միջիցԾնվեց մարգարիտ`Արցունք Աստծո,Հավատ Աստծո…

Թռչում են երկնքից…Ես տեսա,Դու ասացիր:Կրակի պեծեր`Ձյան փաթիլներ…ՊոԷտիկ պատկեր:

Զգայու՜ն հոգիներ, ինչու՞ եք լռումԻնչու՞ չեք գոռում,Ձեր ցավը պատմում,Ինչու՞ են այսօրՇները ոռնումՁեր ցավի հաշվին խրախճանք անում:Ի՞նչ է պատահելՁեր լեզուներին,Ձեր վրձիններինՈւ ձեր լարերին,Ձեր բազուկներին,Հրազեններին:Չի մնա ոչինչ

Կերակրում եմ շներին:Երեքն են:Ու թեյ եմ խմում:Ութ տխուր աչքեր:Ձմեռ է: