Գրե՞լ, թե՞ չգրել, բլոգում նկատի ունեմ ․․․ Սկզբից գրում էի երևի որովհետև մոդա էր, հետո գրում էի որովհետև հասկացա, որ այդպես մտածելը ավելի լավ է ստացվում։ Ժամանակ անցավ ու սկսեցի գրել ուրիշների համար։ Հիմա ոչ մի արձագանք չկա, կարծես տ կյանքի արտերկրային գոյության հետազոտական կենտրոնի ռադիոհաղորդիչ լինեմ, հեռարձակում եմ, գուցե գտնվի մեկը ում հետաքրքիր է։ Նորայրը ասում էր մարդիկ զարգանան, կարդալու բան կլինի, բայց արդյոք այդքան արժեքավոր են այս գրառումները , որ զարգացած մարդկանց պետք լինի։ Սա հարց է։ Սակայն հիմա ես գրելու պահանջ ունեմ, ես գրաֆոման եմ, ուզում եմ գրել որպիսի անցնի ներքին լարվածությունը, որպիսի գրելով հասնեմ մի տեղ, որտեղ չէի սպասում հայտնվել։ Պոլ Գրեհեմը մի հետաքրքիր էսսե ունի, թե ինչպես գրել, այդ էսսեում գրվածը ես հաճախակի զգացել եմ, դա ճշմարիտ է։ Երբ զրուցընկեր չէս ճարում մնում է զրուցես ինքդ քո հետ ․․․ Ու ես հասկանում եմ, որ էլի ինքս ինձ համար պիտի սկսեմ գրել։ Որոշ բաներ շատ անձնական

Կուռքերի մասին

Եթե չասեմ այս բլոգս՝ բայց առաջին գրառումս արել եմ ուղիղ 5 տարի առաջ ։) Մարդիկ մինչև հիմա դեռ հարցնում են․ «ինչի՞ համար ա էտ բլոգդ» ու պատասխանում եմ  նույն կերպ, ինչպես և պատասխանում եմ թրաշիս հետ կապված հարցերին․ – Դա շատ երկար ժամանակ կա, արդեն չեմ հիշում ինչից սկսվեց ։ Իրականում ստեղ ըստ ժանրի օրենքների պետք էր ինչ որ ստատիստիկա անել, անցած ուղղին ռեֆլեկտել, ապագա ուղղություններ նախանշել, բայց ես դրա զահլեն չունեմ ․․․ Եթե գոնե որոշ գրառումներ , գոնե մի մարդու մի փոքր օգտուտ են տվել, էլի գոհ կլինեմ։  Քանի որ դա ստուգելու ոչ մի հնարավորություն չկա, ուրեմն այդ թեման էլ է համարվում փակված։ Ու հա, սպասեք, գլխիս մեջ թույն գրառումներ են թխվում, բայց դեռ ժամանակ չունեմ գրելու։ Տենց  Դբա Լավը ։)

Մի բիձու ջահելները հարցնում են․ – Ուստա, որ ասում են սովետը լավն էր, իրո՞ք այդպես է։ – Հա երեխեք ջան, շատ լավ էր սովետի ժամանակ, նենց լավ էր կյանքը։ – Բայց ի՞նչն էր լավ։ – Դե էն ժամանակ կանգնում էր ․․․ է՜հ։