Զգայու՜ն հոգիներ, ինչու՞ եք լռումԻնչու՞ չեք գոռում,Ձեր ցավը պատմում,Ինչու՞ են այսօրՇները ոռնումՁեր ցավի հաշվին խրախճանք անում:Ի՞նչ է պատահելՁեր լեզուներին,Ձեր վրձիններինՈւ ձեր լարերին,Ձեր բազուկներին,Հրազեններին:Չի մնա ոչինչ

Կերակրում եմ շներին:Երեքն են:Ու թեյ եմ խմում:Ութ տխուր աչքեր:Ձմեռ է:

Մենք միշտ կռվել ենք կողք կողքիՃակատագիրն է մեզ կոփել,Մեր տունն ենք մենք շինել լույսի:Մեր արյունը դեռ չի սպառվել,Ու ճանապարհը ավարտվել:Անցյալ, ներկա ու ապագա,Դարեր, կյանքեր, ճակատագրերԿապել են մեր սրտերն իրար,Երակներից ծառեր հյուսել:Բայց պատահում

Կանգնած ես խրոխտ,Չորս գագաթ ունեսՈւ չորս հաղթանակ,Պոկված մայր հողիցՈւ հայր երկնքից,Ձգողությունից,Վանողությունից,Անվերջ դարերից:

Կար ժամանակ միտք ունեի,Չէ՜, միտք չէր դա, այլ լոկ զգացմունք,Դաշտում հազար ծաղիկ գտա,Բայց չունեի` ում ձոնեի:Հավաքեցի մի դեղին փունջ,Քեզ տվեցիՈւ ասացի.“Գնանք նստենք սարի լանջին`Եղևնու տակ,Սրբված վայրում”:Քեզ կոչեցի գեղեցկություն,Քեզ կոչե

Մի լույս ճառագայթ իջնում երկնքից,Ստեղծում է աշխարհն ու վեր բարձրանում`Կողքից թողնելով եզակի մի բիծ,Չարն աշխարհում անխախտ է մնում:

Խորը, մութ ու լուռ այրումԻնչ որ բան է կատարվում:-Ինչ որ բա՞ն է կատարվում:-Ինչ որ բա՜ն է կատարվում:Լույսը, լույսից, լույսով ծնվում,Լույսով սնվում,Լույսով ապրում,Լույսով աճում ու բողբոջում,Լույսը լույսին միաձուլվում:Մթնում:

Խարույկի մոտ մի ահավորՏաքանում էին բազում մարդիկ:Ծովի ափին ոչ ոք չկարԽաղաղություն, ոչ մի ալիք:Ես այս տեսա Քո մեջ ճախրածԿողքիդ նստածՀանգստացածՈւ խաղաղված: