Վերջապես գնեցի Ինգայի ու Անուշի նոր դիսկը ։ Լսեցի , վատը չէր, եթե չհաշվենք «Մենք ենք մեր սարերը» ու տխրահիշատակ «Նոր պարը»։ Երկուսն էլ մի տեսակ թույլիկ երգեր են (եթե ավելի կոպիտ չարտահայտվեմ)։

Կալիֆորնիայի համալսարանի գիտնականները կատարել են հետաքրքիր ուսունասիրություն Գիտնականները չափել են մեդիա–տեղեկատվության միջին ծավալը, որը “մարսում է” միջին ամերիկացին մեկ օրվա ընթացքում։ Հաշվի է առնվել գրեթե ամեն ինչ, հեռուստա

Գիշե~րս եկավ…….Ու իմ սիրելին իջավ կոպերիս, սկսեց հիշեցնել` ինչքա~ն բան գիտեմ.Ես գիտեմ սպասել, հետո հայտնվել խելագարի պեսՈւ սկսել նորից գազանավարի շնչել այս օդը,Ես գիտեմ փակել բոլոր դռներս ու երգով ապրել,Հետո մեկ օրում ջարդել դռներս ու

Մի պոռնիկ կանգնած այս մութ մայթերում հյուրասիրում է մարմինն իր մեռած,Իսկ ես` քիչ հեռու, խորհում եմ, որ նա միայն մարմնով լավ լողալ գիտի:Քիչ այնկողմ կանգնած հոգուս լող տալը ոչ ոք չի տեսնի:Ես կտանեի նրան շա~տ հեռու այս չոր մայթերից:Կօգնեի հասնել սարի գագաթին ու

Лицо слепленное из осколков разбитых зеркалОтражает мир через миллионы парадигм,Глаза смотрящие лишь в самих себяВидят каппиляры и рождение стигм.Напряженный взгляд ищущий СебяРыскает как блик в зеркале мечты.Видит то, что ты не увидишь никогдаВ зеркал

Бывают прозрения,Бывают и глупые мысли,Бывает и путаница в голове.Спасает молитва,Спасает и танец,И черчение на непонятном языке.

Дождь, друг мой живописец,Вздыхает свежый ветер,Рисует своей плотьюАлмазный Звездопадец На моем окне.А человек в лохмотьях,В плаще и с капюшоном,Прийдя из моих мыслей С ситарою в руке,Рассказывает сказкиИ басни, и баллады,Испытывает м

Пишу стихи,И если получится вдруг,Что сам я себяПонять до конца не смогу,Зато кто-нибудьЧерез год,Подойдя к обрыву пойметЗа меня Кто оставил тот след на снегу.