Սփյուռքում պատահաբար հանդիպեցի http://photobio.wordpress.com կայքին Ու ճիշտն ասած ահագին ուրախացա, կայքից սարքեցի էլ.գիրք ու սկսեցի կարդալ: Կայքում տեղ են գտել լուսանկարչության պատմությանը և տեսությանը նվիրված հոդվածներ, շատ որակով թարգմանություններ են, ոչ սիրողական, խորհուրդ եմ տալիս … Կարդալուց հետո նորից հավես արեցի և դուրս եկա փողոց լուսանկարելու: Այս փոստում կդնեմ նաև մի քանի մեջբերում ընթերցվածից:
Մարիուս դե Զայաս – Լուսանկարչություն եւ լուսանկարչություն եւ արվեստային լուսանկարչություն
Ես հավատում եմ, որ Արվեստի ազդեցությամբ զարգացած մարդու երեւակայությունը հասել է ուժգնության եւ նրբազգացության իր բարձրագույն աստիճանին` ուղղորդելով նրան պատկերացնել անընկալելին եւ անընծայելին: Երբ երեւակայությունը հասցրեց քաոսի` մարդը շոշափեց նոր ուղի, որը կարող էր տանել նրան դեպի այդ «դեպի ուր»-ը, որը անհնար է պատկերացնել: Եւ նա գտավ լուսանկարչությունը:
Լուսանկարչությունն արվեստ չէ, բայց լուսանկարները կարող են արվել այնպես, որ լինեն արվեստ:
Լուսանկարչության եւ Արվեստային լուսանկարչության տարբերությունն այն է, որ առաջինում մարդը փորձում է պարզել Ձեւի այդ օբյեկտիվությունը, որն առաջացրել է Ձեւի վերաբերյալ մարդու ունեցած տարբեր հղացությունները, իսկ երկրորդում` Ձեւի օբյեկտիվությունն օգտագործվում է կանխակալ գաղափար արտահայտելու, հույզեր փոխանցելու համար: Առաջինը Ձեւի տվյալ իրավիճակի ամրագրումն է, երկրորդը` Ձեւի օբյեկտիվության վերընծայումը` ստորադասված վերընծայական համակարգին: Առաջինը ելունդացման (indigitation) գործընթաց է, երկրորդը` արտահայտչամիջոց: Առաջինում մարդը փորձում է վերընծայել մի բան, որը դուրս է իրենից, երկրորդում նա փորձում է վերընծայել այն, ինչ իր ներսում է: Առաջինն ազատ ու անանձնական հետազոտություն է, երկրորդը` համակարգված ու անձնական վերընծայում:
Արվեստագետ լուսանկարիչն օգտագործում է բնությունը` իր անհատականությունն արտահայտելու համար: Լուսանկարիչը կանգնում է բնության դիմաց առանց նախահղացության, հետազոտողի ազատ մտքով ու փորձարարի մեթոդով, պարզելու համար նրա պայմանների ճիշտ դրությունը:
http://photobio.wordpress.com/2011/11/06/10/
Տեսողության սխրանքը Սուզան Զոնթագ
Բայցեւայնպես, կարճ ժամանակ անց խցիկով ճամփորդողները յուրացրեցին ավելի ընդարձակ թեմաներ, քան հայտնի վայրերն ու արվեստի գործերն են: լուսանկարային տեսնելը նշանակում էր գեղեցկություն բացահայտելու ունակություն մի բանում, որը բոլորը տեսնում, բայց արհամարում են իբրեւ չափազանց սովորական: Ենթադրվում էր, որ լուսանկարիչները պետք է անեին ավելին, քան տեսնեին աշխարհն ինչպես որ կա, ներառյալ նրա արդեն ծափահարված հրաշալիքները, պետք է հետաքրքրություն ստեղծեին նոր տեսողական վճիռներով:
Խցիկների հայտնագործումից հետո աշխարհում ամենուրեք սեփական սխրանք կա` տեսողության սխրանքը:
http://photobio.wordpress.com/2011/11/06/ …
Հատկապես կայֆ հոդված, որը խորհուրդ կտամ կարդալ ամբողջությամբ
Սյուզան Զոնթագ Պլատոնի անձավում
Նաև Ռոլան Բարտի բոլոր նոթերը լուսանկարչության մասին, սրանք վերլուծություններ չեն են, կամ սովորական նոթեր, պոեզիա է:
- Լուսանկարի առանձնահատկությունը
- Լուսանկարն անդասակարգելի է
- Հույզն իբրեւ սկիզբ
- Operator, Spectrum եւ Spectator
- Լուսավոր խցիկ/La chambre claire
- Ընտրական ֆոտոգենություն
- Լուսանկարվողը
- Spectator-ը. ճաշակների անկարգություն
- Լուսանկարչությունն ինչպես պատահար
Եթե ընթերցիչներով եք կարդալու իմ սարքած գիտեք որտեղ ա:
Սա էլ Ստիգլից ձյան, ինձ համար նորություն էր:
Իսկ մյուս երկուսը Էդվարդ Ստեյհենն է նկարել