Ծրագրավորում․ Ուսումնական ՀՏՀ (FAQ)

Հ։ Ինչների՞ս են պետք բոլոր այս for-երը, if-երը function-նները և այլն, առանց սրանց կայք չէնք կարող պատրաստել Պ․  առանց դրանց կայք սարքող կդառնաք, բայց ծրագրավորող՝ ոչ Հ․ այսինչ բանը ո՞ր ֆունկցիայով անեմ Պ․ ինքդ գտիր այդպիսի ֆունկցիա, եթե չկա` ստեղծիր այն, ծրագրավորումը բոլոր հնարավոր ֆունկցիաների անգիր իմացությունը չի Հ․ իմ գրած կոդը ինչու՞ չի աշխատում Պ․ նայիր սխալներիդ, կոնսոլը (error reporting-ը միացրու ․․․) բաց պահիր, ի՞նչ սխալ կա Հ․ մի  բան է գրած է բայց չէմ հասկանում ինչ է Պ․ google translate կա դրա համար Հ․ հասկացա սխալը, բայց չէմ գտնում որտեղ է Պ․ կողքը գրում է թե որ տողում է Հ․ կոնսոլում սխալ չկա , բայց մեկ է, չի աշխատում 🙁 Պ․ հիմա արդեն տրամաբանական սխալ ունես, նայիր ինչ ես գրել Հ․ հիմարը չի անում այն ինչ ինձ պետք է Պ․ համակարգիչը հիմար է, մարդիկ, հատկապես ծրագրավորողներն են այն խելոք դարձում, եթե կոդդ հիմարություն է անում, ապա ո՞վ է իրական հիմարը ։) 😀 Հ․ բայց

Ծրագրավորում․ Javascript. DOM-ի ընկալման դժվարությունները

Ես վեբ֊տեխնոլոգիաներ եմ դասավանդում, երևի գիտեք ․․․ Արդեն 3֊րդ կամ 4֊րդ խմբում նկատում եմ, որ երբ հասնում ենք DOM-ին, մի տեսակ սպասվածից ավելի պասիվ են դառնում մարդիկ։ Այդպիսի մի միտք կար, որ ահա այստեղ արդեն հետաքրքիր կլինի, բոլոր այդ if֊երից, for-երից և ֆունկցիաներից հետո։ Սակայն այդպես չի, տարօրինակ է, որ DOM-ական թեմաների պրակտիկ իրականացումը ավելի դժվար է տրվում։ Քիչ մի DOM-ը ինքը իրենով, մի հատ էլ այն պետք է կիրառել այդ if֊երի, for-երի ու function-ների հետ։ Կամ այդքան բանը միաժամանակ կիրառելը իրական դժվարություն է։ Կամ ուղղակի տեղեկությունների գերհագեցվածություն է առաջ գալիս, հնարավոր է պատճառը  հոգեբանական է ․․․ Կամ էլ պետք է ավելի շատ ժամանակ հատկացնել պրակտիկային, վարժությունների կատարմանը (ինչը օբյեկտիվորեն անհնար է, ուսումնական պլան կա, ուսման վարձ և այլն)։ Մի բան էլ կա․ DOM-ից նորմալ օգտվելու համար քթի ծակ է անհրաժեշտ, գիտելիքը կարող է մինիմալ լինել, var_dump  console.log ես անում ,օբյեկտը ու նայում ես թե ինչ կա մեջը, ու հենց

Ծրագրավորում․ Ինքնուրույնություն

Ծրագրավորում սովորելիս ամենակարևոր անձնական հատկությունը ինքուրույնությունն է։ Ոչ մեկը, երբեք, ոչ մի գիրք կամ դասընթաց չի կարող քեզ սովորեցնել ծրագրավորել, ծրագրավորումը պրակտիկա է, որը միայն ինքուրույն աշխատանքով է ապահովում։ Եթե դու 48 դասաժամից հետո չէս կարողանում ինքնուրույն գտնել շարահյուսության սխալներդ (syntax errors) ապա դու իզուր ես վատնել քո ժամանակը ․․․ Եթե դու 48 ժամից հետո դեռ հարցնում ես էսինչ ֆունկցիան ինչ է անում, ապա դու ոչ թե 48 ժամն ես իզուր վատնել այլև կյանքիդ մի ահագին մասը։ Սա երևի դպրոցի ու ինստիտուտի հետևանքն է, երբ մարդիկ սովոր են ժամերով դասախոսություններ լսել, ամեն բան “ծամում ու տալիս” են իրենց, տպավորություն է ստեղծվում, որ հասկացան այն ինչն ասվել է։ Սակայն իրականում երբ անհրաժեշտ է դրա հետ մի բան անել, չգիտեն ինչ անեն, որ կողմից սկսեն։ Դասագրիքը, թրեյները, դասախոսը, վիդեոն և այլն կարող են միայն ուղղություն ցույց տալ, սակայն գիտելիքը կարողությունը ձևավորվում է միայն ինքնուրույն աշխատանքով։ Եթե որևէ բան մոռացել ես , ինքուրույն գտիր , հետո

Գոֆմանի Ցախեսը և հայելային նեյրոնները

Գոֆմանը մի մռայլ հեքիաթ ունի (կարելի է մտածել, որ մյուսները պայծառ են ։) )։ Հեքիաթի անունը հայերեն դժվարանում եմ թարգմանել, ռուսերեն էլ չէմ ուզում գրել, այնպես որ, բնագրի անվանումը կգրեմ  ՝ Klein Zaches, genannt Zinnober։  Այս հեքիաթի գլխավոր հերոսը մի հետաքրքիր հատկություն է ձեռք բերում, նա կարծես արտացոլում է այլ մարդկանց արժանիքները և սովորական մարդիկ այլոց արժանիքները Ցախեսին են վերագրում։ Ցախեսը այդ հատկության պատճառով ստանում է բազում առավելություններ և հանրության մեջ կարգին դիրք է գրավում։  Այս պատմությունը հետաքրքիր է այն առումով, որ սա հայելային նեյրոնների աշխատանքի մի ինչ որ այլանդակված , սյուռեալիստական ու ստվերային տարբերակն է։ Հայելային նեյրոնները հնարավորություն են տալիս իդենտիֆիկացվել այլոց հետ, ինչ որ իմաստով դա նաև իրարից սովորելու համար հիմնաքար է։ Սակայն Գոֆմանի մոտ ինֆորմացիան մի կրիչից մյուսին անցնելիս ոչ թե պատճենվում է, այլ կտրվում/զետեղվում։ Սա շատ դաժան է, նման նրան, որ մեկից մի բան սովորես, իսկ ինքը դա մոռանա ․․․   Դբա Լավը ։)

Գրե՞լ, թե՞ չգրել

Գրե՞լ, թե՞ չգրել, բլոգում նկատի ունեմ ․․․ Սկզբից գրում էի երևի որովհետև մոդա էր, հետո գրում էի որովհետև հասկացա, որ այդպես մտածելը ավելի լավ է ստացվում։ Ժամանակ անցավ ու սկսեցի գրել ուրիշների համար։ Հիմա ոչ մի արձագանք չկա, կարծես տ կյանքի արտերկրային գոյության հետազոտական կենտրոնի ռադիոհաղորդիչ լինեմ, հեռարձակում եմ, գուցե գտնվի մեկը ում հետաքրքիր է։ Նորայրը ասում էր մարդիկ զարգանան, կարդալու բան կլինի, բայց արդյոք այդքան արժեքավոր են այս գրառումները , որ զարգացած մարդկանց պետք լինի։ Սա հարց է։ Սակայն հիմա ես գրելու պահանջ ունեմ, ես գրաֆոման եմ, ուզում եմ գրել որպիսի անցնի ներքին լարվածությունը, որպիսի գրելով հասնեմ մի տեղ, որտեղ չէի սպասում հայտնվել։ Պոլ Գրեհեմը մի հետաքրքիր էսսե ունի, թե ինչպես գրել, այդ էսսեում գրվածը ես հաճախակի զգացել եմ, դա ճշմարիտ է։ Երբ զրուցընկեր չէս ճարում մնում է զրուցես ինքդ քո հետ ․․․ Ու ես հասկանում եմ, որ էլի ինքս ինձ համար պիտի սկսեմ գրել։ Որոշ բաներ շատ անձնական

Ի՞նչ ծրագրային ապահովում եմ ես օգտագործում

Երկար ժամանակ է մի գաղափար ունեմ , ներկայացնել Վինդուսա/Մակոսական ծրագրերի այլընտրանքերը Լինուքսի համար։ Հիմա նշում են լինուքսի 24 ամյակը, ու այս գրառումը թող լինի իմ նվերը ու իմ ներդրումը Լինուքս համակարգի տարածման գործում։ Նախ լինուքսի մասին խոսելիս պետք է նշել դիստրոն, ինձ մոտ դրված է Ubuntu xfce-ով, կնոջս մեքենայի վրա դրված է chrUbuntu , զոքանչիս մեքենայի վրա mint ։) Շելերի ու տերմինալների հարցում սքրիփթները գրում եմ bash-ով, տերմինալս terminator-ն է, իսկ ամենօրյա շել օգտագործման համար հիմա փորձարկում եմ fish-ը, ահագին հավեսն է, ուրիշ շելերով աշխատելիս կարծես թե հիմնականում միայն դու ես խոսում համակարգիդ հետ, իսկ fish-ը շատ ինտերակտիվն է, ու զարմանալի է որ ձուկը այդքան շատախոս է։ Ծրագրեր ընտրելիս միշտ առաջնորդվել եմ ծրագրերի ընձեռած հնարավորություններով, ինձ համար կարևոր է, որ ծրագիրը լավ աշխատի ու նաև շատ բան կարողանա անել, շատ կարգավորումներ ունենա, քիչ ռեսուրս օգտագործի, անհրաժեշտության դեպքում նաև կարողանամ սորս֊կոդը բզել։ Վերջին պահանջս չի նաև, որ ծրագիրը ազատ լինի, չնայած անազատ ծրագրի